The Belated Update (and final instalment), Part II

Leaving Masasi we turn to sand track at Nangomba which apparently leads to the new bridge constructed across the Rio Rovuma, the Tnz/Moz frontier.

The Belated Update, Part I

We leave Addis Ababa sadly as we say good bye to our good friend Nicola (since 4 days earlier), a crazy Frenchman on a round-the-world mission in his automatic-transmissioned petrol Landcruiser.

a World Apart, part II (Ethiopia)

We enter Ethiopia without effort. Its 2002 and the time is 6 in the morning. That's right, Ethiopia is sticking with the Julian calender. They're eight years behind the rest of us and their day starts at twelve o'clock in the morning, which is six o'clock our time. Immediately we're surprised by the lush green mountains (and the first rains in what feels like months of endless desert sun) on our way to Gondar, the Ethiopian Highlands.

a World Apart, part I (Sudan)

The last month or two have been marked by extreme contrasts and have without doubt been the most testing of our journey thus far, hence the delayed update (including the fact that blogspot.com is still censored by the Ethio government) of our blog. Our apologies.

"why you go!?"

We leave Juba on Wednesday the 5th not knowing really what to expect on the road ahead despite several people offering advice on security and road conditions. as we leave the city limits we encounter the first road block.

time to move on

We've been spending more time in Juba than expected. There was a possibility to drive in convoy with some TDI vehicles but it seems that will only happen next week. however we want to start moving before the heavy rains predicted washes-out the roads, as had already partly happened during the last days, leading into Juba. we will leave tomorrow morning. our route for south Sudan: Juba, Rumbek, Wau, Aweil; then further North toward Khartoum.

day 93

We're in Southern Sudan just outside Juba. the border crossing was confusing and expensive, much like Zambia although we hear it gets much worse further north. officials were mostly friendly (except military) and Worldcup Soccer talk still breakes the ice well.

Sudan, it is...

Traveling through the DRC on the Congo River has been ruled out by persistent unrest in Mbandaka following the airport seizure and retake a few weeks ago. The Spanish tourist that was taken hostage on a boat near Mbandaka en route to Kinshasa has been released however NGO's are suspending their activities in the area.

a little bit about our options for onward travel, as per map above...)

Option 1 is rightfully so because at this point this is the route we
prefer. It will allow us to get to west and north-west Africa and will be a more interesting trek toward getting to Europe, plus, we already have
all the maps and info as this was our original route. However very
little information can be found about the real conditions ie safety,
health and other when crossing the DRC on the river.

drie landen verder...

Oeps we zijn ineens een maand verder en ondertussen heel Zambia, west Tanzania, Burundi en Rwanda gepasseerd. Tja de gelegenheid deed zich niet meteen voor om een tekst te schrijven.

in Kigoma, no time now..

Hi folks, sorry for this belated post, however, it will still take about a week or so for a proper update. all is well. There are no words to describe Lake Tanginyka. Mud, digging, fritters and a wet tent.

best.

plan B

Net aangekomen in Zambia. Tja jammer genoeg is het ons niet gelukt om een Angolavisum in handen te krijgen. We hebben echt alles geprobeert. We hebben zo een 1500 km heen en weer gereden om langs alle ambassades en consulaten te gaan en hebben zelf een invitatieletter vanuit Angola in handen gekregen, maar ze stuurden ons overal terug naar Zuid-Afrika.

Back in Windhoek

24/02/2010

we find ourselves back in Windhoek since yesterday trying to secure visas in order to enter Angola.not a straightforward matter. burocracy rules. Again we're staying at the Carboardbox backpackers, nicely chilled, a pool, some beers.Hopefully (and only on account if needing this visa very soon) our stay in 'Nam' is coming to a close shortly.i'm certain that this will not be our last visit to this everchanging landscape of sparsly-populated plains, dunes, pans and bush. the only annoyance thus far is too many of us, you know, tourists. every(wo)man and his dog is here driving & rented 4WD packing an unused rooftop tent. Soon we opted for by-roads and no-roads as much as possible, illustrated by the fact that our average speed for this +-5700km we've driven to date is 43km/h (GPS data), which allowed us to free camp/bush camp or whatever at least 1 out of 2 nights which is just great. It was however only in Damaraland and Kaokoveld in north-western Namibia that we started feeling the reaches of Africa proper as one might imagine it.For me this is partly due to the fact that i've been able to speak Afrikaans predominately all the way up to Central Namibia and up to Hentiesbay on the coast. The change of lanscape in Damaraland and the Kaokoveld signalled a more primitive Namibia entered, the latter being home to the nomadic Himba tribe who still live, for the most part, traditional lives. having said that we did find in even the remotest parts of the Koakoveld some Himba people asking us for sweets or money, or so we assumed. having only seen a slither of this breathtaking country i can savely say that the highlights for me include camping in the middle of absolutely nowhere, like in the center of Messum Crater, our swim (unexpectedly) in the fish river (minus the run-in with the baboons), the early climb and sunrise in Sossusvlei, our stay at Diaz Point (desert meets ocean) not far from Luderitz, desolate roads that connect all the dots, the transition in landscape from Burning Mounting to Damaraland and Koakoveld and our ventures therein. All this have been punctuated by friendly, sincere and helpful people we met along the way, which was already the case since we started this journey in South Africa. the only 'incident' so far occurred yesterday here in Windhoek when Stephanie's wallet was lifted from her bag without the slightest hint. Redemption came he was caught red-handed by a plain-clothed security guard and he managed to get the loot back unscathed.close call. the next few days will determine the course of you travels forward, for if we don't secure an invitation letter from someone in Angola allowing us to apply for a transit visa (not necesary in the past but apparently new orders from Luanda), we might have to dramatically alter our general route. there is no other way to travel by land to the DRC moving north apart from going through Angola as the only other route is through Zambia, all the way up to Kinshasa which is practically, well, out of our reach for us. we have read dairy entries on this journey and it constitutes, primarily, 12 hours days driving +- 1000km taking no less than 2 months through real bona fide camel trophy conditions, unsupported, in a region where unrest and faction wars are on the increase. maybe another day. the same goes for entering the DRC from the east via Burundi/Rwanda/Uganda (or you may be able to enter the DRC but certainly cannot traverse the DRC by roady east to west because there simply are none). this would mean that the only viable route north would be via Botswana/Zambia/Malawi, Tanzania/Kenia bordered by Burundi, Rwanda and Uganda on the western borders and then on to Somalia, Sudan (Sudan/Chad east-west crossing also not an option because of Darfur) and Egypt. Problem here is that we need special documents for our car for Egypt to be obtained only in South Africa, in our case, which i can savely say is not really an option in additition to me needing a further fistfull of visas to enter Eastern Europe. So all in all no Angola visa may signal an predominately SADAC journey and an eventual return to South Africa, not being able to reach all the way to Europe. But we have some leeds on resolving this little issue, the outcome of which will be clear by Friday.

we zijn vertrokken!

Eindelijk vertrokken na 2 maanden aan ons rood autootje te zitten werken. hopelijk zit alles nu goed.

ondertussen zijn we al 2 weken onderweg. vertrokken uit Bloemfontein waar we afscheid zijn gaan nemen van Riaan zijn zusje. dit was de laatste keer dat we naar iemand toe konden rijden. vanaf toen is het net Riaan, ons rood autootje en ik.

we zijn vertrokken richting westkust via achterpaden. echt ongelooflijk hier kunnen we een paar 100 kilometers rijden zonder enig iemand tegen te komen. heel fijn zolang ons karretje niet breekt!

2 dagenlater zijn we aangekomen in Port Noloth, een klein vissersdorpje, waar jammer genoeg geen vis te bespeuren was.

Ik heb me de volgende ochtend in de Atlantische oceaan gewaagd, maar man man man dat was koud! denk dat ik het geen volle minuut heb volgehouden.

Dan zijn we door Richtersveld gereden richting vioolsdrift dat aan de grens ligt met Namibie. we waren een beetje sneller dan verwacht in Namibië, maar vanaf dat we de grens overstaken en het landschap veranderde in droogte en ongelooflijke hitte realiseerden we ons dat we nu echt begonnen zijn met de trip.

we zijn richting AI-Ais gereden dat aan de Fish River Canyon ligt waar we op zoek zijn gegaan voor een kampeerplek.

Gelukkig was het kampeerterrein waar we waren gaan zien veel te duur waardoor we verder zijn gereden van de baan en een fantastische plek hebben gevonden. we warren al in de wolken van de locatie, maar toen we een beetje zijn gaan wandelen konden we het niet geloven, maar daar was de Orange River! waar we met kleren en al zijn ingesprongen.

Deze plek was een beetje te mooi om waar te zijn wat we de volgende ochtend hebben gemerkt. vroeg in de ochtend hoorden we geroep waardoor we snel alles hebben ingepakt omdat we dachten dat we op iemands land zaten, maar toen bleek het bavianen te zijn. ik was terug gerust gesteld en ben naar de rivier gegaan. maar terug naar de auto hadden die vandalen toch onze achteruitkijkspiehgels van onze auto afgerukt! tja daar ging onze goedkope overnachting. en mijn oma hed me nog zo gewaarschuwd voor de bavianen. me ja we moeten nog veel leren...

De Fish River Cayon is nauwlijks te beschrijven...ongelooflijk mooi.

Verder noord gereden richting Lüderitz. een stadje aan de kust wat en beetje een wild west gevoel geeft. daar zijn we 2 dagen in Point Diaz gebleven. hier aangekomen hebben we ons in een lange tijd niet volledig zorgeloos gevoeld de sfeer in Point Diaz was zo relaxed. wit zand, 20 meter verder in de oceaan waar we sliepen zaten zeehonden te zonnen en voor de rest was er niemand buiten een paar vissers. we zaten hier wel op een gewone kampingplek maar ik weet niet of er eentje deze zal kunnen evenaren. en toen we de man van de kampingplek vroegen waar we vis of kreeft in de buurt konden kopen heeft hij ons zomaar 6 levende kreeften gegeven! voelde me enorm schuldig om ze levend in de pot te gooien maar tjonge dat was lekker.

Onze volgende stap was de woestijn. jammer genoeg moet je enorm veel betalen om daar te komen, dus hebben we besloten om naar Sossusvlei te rijden. 1 van de enige plekken waar je kan geraken zonder hopen geld te moeten neertellen. Wat jammer genoeg Namibiës grootse toeristenatractie is. we konden hier jammer genoeg niet wildkamperen waardoor we ons voor de eerste keer tussen bussen toeristen moesten leggen. dit was een beetje een tegenvaller tot we de volgende ochtend tijdens de zonsopgang een zandduin hebben beklommen en ons toch konden wegtrekken van de grote massa. Je voelt de hitte met de minuut stijgen vanaf de zon opkomt. dan zijn we nog een wandeling gaan maken. allemaal 1 grote toeristenatractie maar echt echt de moeite.

Nu zitten we in Swakopmund dicht bij de Skeletoncoast, nog niet veel gezien, maar Swakopmund zelf is op het eerste zicht teleurstellend. dus snel terug de auto in!

stéphanie